انواع بینش درباره واقعیت های نظام دنیا و تاثیر آن در اخلاق و تربیت

واژه دنیا، در ادبیات دینی ما یکی از پر بسامدترین مفاهیم است. هرچند درباره این مفهوم تحقیقات و کتابهای فراوانی نگاشته شده است؛ اما غالب آنها با رویکرد دنیای ممدوح ـ دنیای مذموم بوده است. عده ای رویکرد دنیا گرایی دارند و عده ای رویکرد دنیا گریزی. اما کمتر به این سؤال توجه شده است که هدف اسلام از این همه بحث درباره دنیا چیست؟ آیا به راستی اسلام ما را از دنیا نهی می کند؟ یا ما را تشویق به استفاده از دنیا می کند؟
پژوهش حاضر ضمن نقد نگاه قبلی به مقوله دنیا، معتقد است دنیا را باید از زاویه «واقعیت شناسی» تحلیل کرد. مدعای پژوهش این است که روایات ائمه (علیهم السلام) به ویژه امیرالمومنین (علیه السلام) درباره دنیا، در درجه اول برای شناخت حقیقت دنیا بیان شده است. اساسا دنیاگرایی و دنیا گریزی انسان ها، تابع نگرش انسان به حقیقت و واقعیت های دنیا است.
یافته های پژوهش نشان می دهد دو نوع بینش درباره دنیا وجود دارد: 1. بینش غیرواقعی که پیامد آن دنیاگرایی و دنیاگریزی است. 2. بینش واقعی که پیامد آن خداگرایی و آخرت گرایی است.